Waar woorden verstommen en de stilte regeert
waar niet wordt gesproken over wat werd verteerd
waar de kamer gevuld met een olifant
wegkijkend de boodschap nooit meer landt
En blikken die elkaar over tafel weer vinden
dát wat nooit meer mocht zijn, zich lijkt te herwinnen
En daar, juist daar, ontstaat het gesprek
over ruimte voor een ander en je eigen plek
over wonden die angstig worden opengereten
weer wetend wat we nooit wilde vergeten maar
wat te moeilijk was om geluid aan te geven
begint juist nu opnieuw te leven
Gekleefd aan ons beeldscherm beleven we alles mee
in de keuken, aan tafel en voor de TV
En toch, wat werd weggestopt onder een dikke laag vernis
Is in alles wat ik het meeste mis
De vraag die voorafgaat aan het verhaal
want oorlog spreekt een eigen taal
Oma hoe was dat in de verduisteringsuren
marcherende laarzen, verdwijnende buren
geen licht en vaak geen gevuld bord eten
Oma wat wilde jij vergeten?
en oma hoe moeilijk was het om moed te tonen
tegen bezetters die je moed met de dood belonen?
En oma hoe was dat met kerst in die tijd
voordat Nederland werd bevrijd?
Was er toen ook ruimte voor wie op de vlucht sloeg en wilde ontkomen
om elders van een vreedzame toekomst te dromen?
En oma hoe was dat toen, verzet…
Pamfletten en een radio onder je bed?
En zeg eens oma wat zou jij nu doen
als je kon helpen met middelen en poen?
En oma zou je durven om samen op te staan
eensgezind de handen in een te slaan
om een keten te vormen van zwijgende vrede
als menselijk schild en beroep op de rede?
Oma wat wil ik je nog veel vragen stellen
maar jij kunt ons niet langer de verhalen vertellen
Samen met jou stierf de oorlog in een verzwegen verleden
en ik? Ik groeide op in welvaart en vrede
En toch denk ik nu vaak aan zij die het nog wel weten
als ik de kinderen van nu zie die deze oorlog straks willen vergeten.
Marlies van Eunen - de Boer
april 2022 - onder copyright
