Als een ploffende champagnekurk,
als een openploppend beugelflesje,
als het opentrekken van een blikje fris,
als de ozonlucht na een donderbui.
Als de kogel door de kerk is
en de druk van de ketel.
Als je acuut tot stilstand komt,
na een achtbaan van drie jaar.
Als het tijd is om te dansen
in de regen en het onweer,
met een grote beugelfles bier
van dat ene bekende merk.
Zo dansend op het ritme van de regen
je volledig leeg bewegen.
Ze stond zo stevig, goed gegrond
Storm op storm sterk.
Sterker dan de onderstroom,
sterker dan de brekende branding,
sterker dan de hete zon.
Maar hoe goed geworteld zij ook stond
haar ondergrond
bleek een kei
Die telkens verkleinend
door hoog- en laagtij,
haar geen lang leven beschoren liet.
Waardoor zij losschoot
en op de kei,
met wortel en al,
het strand op sloeg.
Marlies van Eunen - de Boer
Hoe voelt het wanneer je geheel verloren
staart in de ogen van de piloot die seconden later
zijn toestel jouw huiskamer in zal boren?
Heb je nog laatste gedachten of wensen of mensen
waar je in die laatste flits aan denkt?
Hoe voelt het wanneer de telefoon ’s avonds schelt
dat het je zwager bij de politie is die belt en niet omdat je zoon de 5e jarig is
maar zijn eerste woorden zijn: ‘ bij de flat van jouw school is het mis’
Heb je een gedachte bij jouw leerlingen in die flat
verbrand of onder het puin geplet?
Hoe voelt dat om weggetrokken te worden van die ene les dansen in de week
met je vrouw waar je juist zo naar uitkeek?
Hoe voelt dat om uit te rukken en als vrijwillige brandweer
de puin te ruimen in die flat van weleer
en om ziek te worden van de rokende puinhopen waar je zag wat je zag
verkoolde lichamen wegtrekkend uit het as.
Hoe voelt het om ziek te worden en weggehoond?
Onbeloond kent het loon dat je krijgt een ongekend honorarium
wanneer je moet vechten voor bewijs van verbrand verarmd uranium.
Hoe voelt dat om te horen dat er tot en met 2062 geen antwoorden komen
Terwijl jouw dromen en lijf je laten zien dat wat je ervaart een feit is en geen misschien
Ik heb een paar woorden die nooit genoeg zeggen
want er zijn nog steeds mensen die durven te weerleggen
wat een oom, vader en schoonvader zagen en die de feiten liever weg proppen
onder de puin van de flat; vergeten, verbrand, geplet
Mijn woorden gericht aan de politiek: Onvoorstelbaar wat is dit ZIEK!
De kwetsbaarheid voorbij is het tijd voor mij om niet langer minder te accepteren want alleen ik kan het tij doen keren. Van eb ...
