Hoe voelt het wanneer je geheel verloren
staart in de ogen van de piloot die seconden later
zijn toestel jouw huiskamer in zal boren?
Heb je nog laatste gedachten of wensen of mensen
waar je in die laatste flits aan denkt?
Hoe voelt het wanneer de telefoon ’s avonds schelt
dat het je zwager bij de politie is die belt en niet omdat je zoon de 5e jarig is
maar zijn eerste woorden zijn: ‘ bij de flat van jouw school is het mis’
Heb je een gedachte bij jouw leerlingen in die flat
verbrand of onder het puin geplet?
Hoe voelt dat om weggetrokken te worden van die ene les dansen in de week
met je vrouw waar je juist zo naar uitkeek?
Hoe voelt dat om uit te rukken en als vrijwillige brandweer
de puin te ruimen in die flat van weleer
en om ziek te worden van de rokende puinhopen waar je zag wat je zag
verkoolde lichamen wegtrekkend uit het as.
Hoe voelt het om ziek te worden en weggehoond?
Onbeloond kent het loon dat je krijgt een ongekend honorarium
wanneer je moet vechten voor bewijs van verbrand verarmd uranium.
Hoe voelt dat om te horen dat er tot en met 2062 geen antwoorden komen
Terwijl jouw dromen en lijf je laten zien dat wat je ervaart een feit is en geen misschien
Ik heb een paar woorden die nooit genoeg zeggen
want er zijn nog steeds mensen die durven te weerleggen
wat een oom, vader en schoonvader zagen en die de feiten liever weg proppen
onder de puin van de flat; vergeten, verbrand, geplet
Mijn woorden gericht aan de politiek: Onvoorstelbaar wat is dit ZIEK!
