Het zou grappig zijn,
als het niet zo eng was.
Het zou om te brullen zijn,
als het niet om te huilen was.
Het zou voer voor stand-up zijn,
als het geen voer voor psychologen was.
Maar ik lach niet meer
met elke keer
dat een viroloog wordt bedreigd.
Ik brul niet meer
met elke keer
dat de massa opnieuw zwijgt.
Ik bedenk de stand-up grap niet meer
met elke keer
dat de vergelijking wordt getrokken
en men hardop en onverschrokken
de shoah met een fabel afdoet.
Nee. Ik bloed en huil met heel mijn hart,
wetende welk lot de groeiend hatende massa tart.
En nee ik zeg allang niet meer - NOOIT MEER -
maar vraag mij af - begint het weer? -
